Wybaczanie jako zdolność/umiejętność

„Być może bym mu wybaczyła, ale gdyby mnie o to poprosił. Jak wybaczyć jeśli ktoś tego nie chce?”. Rzecz dotyczy rozwodu znajomych.

Wybaczenie to nie jest coś co robimy „dla kogoś”. I nie jest zależne od woli osoby, której teoretycznie powinniśmy wybaczyć. Zdolność do wybaczania kształtuje się wraz z procesem rozwoju duchowego.

To jest umiejętność wynikająca z rozumienia.

Droga Mistrzostwa to jedyne duchowe treści, które kładą tak duży nacisk na wzięcie totalnej odpowiedzialności, za wszystko co przejawione w polu świadomości oraz na uznanie, że wszystko co pojawia się w twoim doświadczeniu jest … o tobie.

A Droga Przemiany kładzie nacisk na moc sprawczą i odwagę.

Jeśli czegoś doświadczasz to tego chciałeś, o to poprosiłeś, to dostałeś i dokładnie to masz. Chcieliśmy się czegoś nauczyć, a niektórzy ludzie odegrali swoje role mniej lub bardziej brutalnie. Gdyby tych ról nie przyjęli, to nie moglibyśmy w to zagrać.

Wglądy karmiczne pozwalają to uznać na poziomie faktycznego rozumienia, a nie wiary w „piękną teorię” o wybaczaniu.

Kreujemy swoją świadomością (świadomą orientacją w świecie) i tym wszystkim co leży za progiem świadomości. Kreujemy też dynamiczną nieświadomością czyli „Krainą Czarów”.

Gra w „winę” jest popularna więc osiąganie Mistrzostwa może wydać się trudne, bo bardzo dużo treści z tego co wyparte i zaprojektowane na świat, musiałoby zostać włączone (uświadomione) i uznane… w sobie.

I to jest ta jungowska „pradawna gra” młota i kowadła, która ma doprowadzić do stania się niezniszczalną całością. Indywiduum.

Podtrzymywanie projekcji

Większość popularnych treści o tematyce duchowej i psychologicznej to treści, które zachęcają do podtrzymywania projekcji rzutowanych na świat.

Dobrze się nie łudzić, że jeśli widzisz w kimś np. totalnego narcyza, to dzieje się tak wyłącznie dlatego, że jeśli coś z siebie wyparłeś MUSISZ zobaczyć to w świecie zewnętrznym, bo cała rzeczywistość dąży do pokazywania Prawdy i faktycznego ŁĄCZENIA PRZECIWIEŃSTW.

Im bardziej się z tymi Prawdami walczy, tym bardziej się cierpi i tym mniej ma się energii. Jeśli uznasz swoje cechy narcystyczne, nie będziesz ich projektować na świat, bo przyjmiesz prawdę o sobie.

Uznać w sobie coś, to PRZYJĄĆ TO i móc tego używać w sensownych celach. Nie ma złych cech. Mój kolega jest narcystyczny, ale jego ograniczona zdolność do odczuwania empatii sprawia, że jest rewelacyjnym prawnikiem i interesującym człowiekiem.

Z kolei moja zdolność do odczuwania empatii powoduje, że jak będzie potrzebował się do kogoś przytulić, to przyjdzie to mnie.

A kiedy ja będę potrzebowała zagrać z kimś w sądzie to przyjdę do niego. Bo wiem, że on to zagra dobrze.

Dlaczego wybaczanie jest tak ważne?

Ponieważ wybaczanie wiąże się z uznaniem roli innych ludzi, ale również różnych swoich ról, które gramy w życiu społecznym i prywatnym. I to – siłą rzeczy – doprowadza do osobistej transformacji.

Możemy więc uznać, że szczególnie relacje damsko-męskie, o których od zarania dziejów powstają wiersze, książki i filmy (te ostatnie od niedawna) to najlepsze odbicia.

Nie złościsz się na lustro, że dziś źle wyglądasz. I odwrotnie, nie przywiązujesz się akurat do tego lustra, bo nigdy nie chodziło o lustro, tylko o to kto przed tym lustrem staje.

Możesz czuć złość czy rozczarowanie przy pierwszej opcji. Radość przy drugiej, ale nie lustro jest przyczyną tych stanów. Nie jest „winne” temu co się w nim widzi.

Uzdrowienia wewnętrznego dziecka, polega między innymi zrozumieniu go. Wszystkie działania są determinowane przez Dziecko, więc jeśli rodzic płci przeciwnej, powiedzmy, że nie podawał ci miłości na srebrnej łyżeczce, to Dziecko nauczyło się zlizywać tę miłość z noża.

I po pierwsze, tak jest się naprawdę trudno najeść. A po drugie to jest zwyczajnie niebezpieczne.

Wybaczanie jest ważne bo pozwala iść dalej…

… na przykład do restauracji. Zamówić jedzenie i zjeść pełny posiłek sztućcami.