Praca nad osobowością

Jeśli chcemy naprawdę pracować nad osobowością czy też INTEGROWAĆ ją – w pierwszej kolejności należy porzucić to naiwne pragnienie jednorodności osobowej, bo to jest złudzenie. Ego nie jest jednorodne i nigdy nie będzie.

Bez względu na ilość włożonej pracy. Można tylko siebie dobrze poznać, co jest zawsze aktem odwagi.

Dlatego w duchowości mówimy o „prowadzeniu osobowości”. I różnie ludzie nazywają to, przez co – lub kogo – są prowadzeni.

Przez Życie, przez Ducha, przez Boga, inspiracje ze Źródła, przez Jezusa, przez Wyższą Jaźń czy Wyższe Ja, czasem przez innych ludzi, którzy nakierowują nas kiedy się gubimy (bo przez „innych ludzi” też jakieś „Coś” może czasem przemówić).

Jednorodny człowiek to byłaby jakaś maszyna. Sztuczny twór czy też maska. Maski takie są. Jednorodne we wszystkim bo chronią osobowość przed zobaczeniem własnych tarć i konfliktów.

Ego może być więc USPÓJNIONE, dobrze zintegrowane (ustrukturalizowane) ze świadomym KIEROWNICTWEM czy też pod PRZEWODNICTWEM stanu ego „Ja Dorosły” czyli to jest ten JA „świadomy siebie„.

I z akceptacją na siebie.

Mający siebie NIE we władaniu (siły rządzące naszym losem powodują, że nie da się mieć siebie TEORETYCZNIE we władaniu) tylko w OPANOWANIU.

Jak traktować swoje ego

Chcąc – przynajmniej intelektualnie ogarnąć ten konstrukt świadomości – trzeba wiedzieć, że każdy ze swoich stanów „Ja” należy traktować jak ODRĘBNĄ ISTOTĘ. A każda z tych naszych ISTOT czy części, ma swoje potrzeby i wymagania – według Erica Berna – sprzeczne ze sobą.

To nazywamy: konfliktem wewnętrznym.

I nie da się tych istot poznać „samodzielnie”, ponieważ jesteśmy istotami społecznymi. Psychoterapia jest więc historią o relacji, na innych zasadach, niż tych, których zostaliśmy nauczeni.

Czyli na zasadzie uniwersalnej: „kocham cię”, bo to potrafię, co nie znaczy nic ponad: rozumiem cię lub staram się ciebie zrozumieć i pomóc. A nie oceniać. Dla mnie to znaczy kochać. Rozumieć.

Miłość uzdrawia wszystko.

Psychologia jest o miłości, bo miłość jest ostateczną konsekwencją psychologii. Tak jak Mistycym jest ostateczną konsekwencją teologii.

Mówimy tu o miłości, która jest PEŁNIĄ czyli wszystkim. Trudno zintegrować w sobie „wszystko” dlatego indywiduacja trwa całe życie i jest po prostu przygodą… odkrywania własnego ja.

Każda z tych naszych wewnętrznych istot ma swoje potrzeby, założenia i pewnie większość z nas zna sytuacje, w której „kłócimy się sami ze sobą, nie wiedząc o co właściwie chodzi„.

W moim przekonaniu chodzi o takie POZNANIE swojej osobowości, żeby umieć zmieniać stan ego czyli przemieszczać się między nimi – tak aby maskę móc uczynić przynajmniej ELASTYCZNĄ albo, żeby móc chodzić bez niej.

Innymi słowy, przynajmniej czasem, pozwolić sobie na działanie spontaniczne. Bez poczucia winy za bycie „prawdziwym człowiekiem”.

I jest też tak, że kiedy odzyskuje się „świadomość siebie” nasze działania stają się naturalnie … słuszne, bo powoli stają inspirowane, a NIE odgrywane – odgrywane czyli sterowane przez dawne traumy i zranienia. A niektóre z tych zranień, to są dość … zaszłe historie.

Kiedy jestem Dzieckiem, Rodzicem, Dorosłym

Mogę to (póki co) tak siebie „porozdzielać” bo to nie etap ZINTEGROWANIA tylko INTEGRACJI.

Na przykład: jak piszę coś o Jezusie, to zawsze jestem „Dzieckiem”, jak zmieniam stan „Ja” – to niezmiennie myślę, że to jest idiotyczne (Ja Rodzic). Kiedy zakładam maskę, to cieszę się, że tak niewiele osób może połączyć moją twarz z tym blogiem. A kiedy jestem w PEŁNI DOROSŁA (świadoma siebie) to wiem, że:

większość ludzi wyobraża sobie, że osiągnie PEŁNIĘ OSOBOWOŚCI poprzez zaprzeczanie istnieniu pewnych stanów ja. Poprzez udawanie, że wcale ich nie ma.

O wiele lepiej byłoby jednak to wszystko POZNAĆ (poszczególne aspekty osobowości) tak aby te nasze części jak najlepiej ze sobą współpracowały.

Bo są z nami na dobre i na złe. Do końca życia.

Kiedy odłączamy funkcjonowanie „rodzicielskiego stanu ja” to jakakolwiek forma twórczości pomaga się osobowości HARMONIZOWAĆ.

I akceptować to, że raz się jest „takim” a raz „takim”. Raz „mądrym”, a raz „głupim”. Raz „ogarniasz”, a innym razem uczciwie uznasz, że „nic nie wiesz”. Raz myślisz, że „to Jezus”, a raz normalnie, klasycznie, że „zwariowałeś”.

I to jest w porządku.

Stan ego „Ja Dziecko” jako taki jest: najbardziej wartościowy, kreatywny, szczery, otwarty i intuicyjny – jest też najbardziej wrażliwy. Na ocenę, na wyśmianie, na odrzucenie, na zranienie itd.

Ale jakie są dzieci? Są TWÓRCZE, spontaniczne, pomysłowe i kochające. I bycie czasem „narażonym” to jest żadna cena, za odzyskiwanie siebie -tego Dziecka w sobie.

I choć dzieci mają te wszystkie super cechy, pamiętajmy też – jakie są czy też bywają: bezmyślne, okrutne, złośliwe, naburmuszone i egoistyczne.

Problem jest taki… że jeśli to nasze Dziecko zignorujemy albo będziemy trzymali je za krótko, to sobie pójdzie… a to przynosi – jak pisał Eric Berne – więcej szkody i cierpień niż pożytku.